Σαν πρόσφυγας στον κόσμο ακροβατώ
χαμένος στα χαμένα και πιο κάτω,
στο γύρο του θανάτου κυνηγώ
τους ήρωες που κύλησαν στο πάτο,
τις δάφνες τους να πάρω για οδηγό.

Οι σκέψεις κολυμπάνε στο κενό
τα λάφυρα που κέρδισα στοιβάζω,
συντρίμμια απ’ τα σπλάχνα μου γεννώ
στο όνειρο σαν όνειρο κουρνιάζω,
φιγούρες μιας ζωής φιλοξενώ.

Αν ήταν το πρωί για να πεθάνω
θα ήθελα της μάνας μου το χάδι,
τσιγάρα δυο πακέτα να ξεκάνω
και ν’ άκουγα ολόκληρο το βράδυ
της Ρόζας τον καημό με Μητροπάνο.

Παράσταση θα στήσω λαμπερή
το μέλλον μου πιο άδειο και απ’ το λίγο
και αν έζησα και πάνω απ’ την κορφή
στο πάτωμα στο τέλος καταλήγω
αστέριωτος στην κούφια μου ζωή.

Αν ήταν το πρωί για να πεθάνω
θα ήθελα της μάνας μου το χάδι,
τσιγάρα δυο πακέτα να ξεκάνω
και ν’ άκουγα ολόκληρο το βράδυ
της Ρόζας τον καημό με Μητροπάνο.