Οἱ ὧρες θὰ περνοῦν, θὰ γυρίζουν τ᾿ ἄστρα,

οἱ οὐρανοὶ θὰ παίζουν μπλοὺζ στὴν ἐρημιά μου.

Θὰ θυμᾶμαι τοὺς ἥλιους,

τὰ χαμόγελα τῶν κοριτσιῶν,

τὴν προδοσία τῶν ἄλλων

κι οἱ αὖρες θὰ πλέκουν

βοστρύχους τὰ μαλλιά μου.

Θὰ μένω λαμπάδα ἀναμμένη

ἡμέρες καὶ χρόνια,

δίχως ν᾿ ἀκούω, δίχως νὰ βλέπω

τοὺς σακατεμένους κόσμους.

Θὰ εἶμαι ὁλόκληρος ἕνα πικραμύγδαλο,

μία γιορτινὴ ἀνάμνηση

γιὰ λωποδύτες, γιὰ ληστές

κοντὰ στὴν Σανταγκόρα.

Θὰ εἶμαι γαμψός,

γυμνός, ἄγριος στὴν σκοτεινὴ στεφάνη,

ὁ κολασμένος στοὺς παγωμένους κήπους

ὁ ἄνεμος στοὺς κέδρους τῆς ἀγάπης.