Κρέμασε τὸ τσεκούρι

στὸν ἀλαφροΐσκιωτο νεκρό,

στὴν ἀγωνία ποὺ καραδοκεῖ,

στὴν σιωπὴ ποὺ σὲ κατασπαράζει

κι ὅλα θὰ ἔχουν ξεχαστεῖ,

ὅλα θὰ ἔχουν συγχωρεθεῖ,

ἀτίθασα, τρομερά, ἀποτρόπαια.

Κρέμασε τὸ τσεκούρι στὸν ἀέρα.

Μάρτυς μου, ὁ ἐξολοθρευτὴς ἄγγελος

καὶ ἡ πολεμικὴ σάλπιγγα ποὺ ἠχεῖ:

Ἔλα νὰ δεῖς μάτια,

βλέφαρα, χείλια, κομμάτια ἀγάπης.

Ἔλα νὰ δεῖς τὸ ὠμό,

τὸ βίαιο, τὸ ἀβυσσαλέο νὰ ὀργιάζει.

Ἔλα νὰ δεῖς τὸ αἷμα νὰ βελάζει.

Ἔλα νὰ δεῖς τὸν ἐξτρεμιστὴ ἥλιο

τοὺς αἰῶνες νὰ ἀνατινάζει.

Ἔλα νὰ δεῖς τὶς μακρινὲς μοναξιές,

τοὺς ξεχασμένους ἥρωες, τὶς φοβερὲς σημαῖες.

Ἀναρίθμητες οἱ εἰκόνες τῆς μεγάλης θλίψης.

Τίποτε ὅμως δὲν πάει χαμένο.

Ἔλα νὰ δεῖς

ἀπὸ τὰ κόκαλα βγαλμένη τὴν Ἐλπίδα

κι ἄδραξε τὸ ἄστρο τῆς αὐγῆς.

Κρέμασε τὸ τσεκούρι στὸ περήφανο πένθος...