Μ’ άσπρο καπνό, με βροχή και σελήνη
εκατό θλιβερών ημερών
βγαίνουν και σπέρνουν εκείνος κι εκείνη
πυρετό στην κοιλιά των καιρών.

Τρέχουν, φωνάζουν, ξυπνάνε την πόλη
στους ανόητους βρίσκουν δουλειά
λες ένα όχι, τραβάνε πιστόλι
και νεκρό σε θρηνούν αγκαλιά.

Φεύγω, λείπω, μπαίνω σε κήπο
μες τα κλαδιά πώς να με βρεις;
φεύγω, λείπω, μπαίνω σε κήπο
όλοι μαζί κι εγώ χωρίς.

Φόβο εκείνος, εκείνη μαχαίρι
στους χειρότερους δίνουν ψωμί
πας να γελάσεις, σου κόβουν το χέρι
πας να κλάψεις κι ουρλιάζουνε «μη».

Όμως μια νύχτα εκείνος κι εκείνη
θα πεθάνουν και τύψη καμιά
πέρα και δώθε θα πέσει οδύνη
μα στον κήπο, θα βγουν γιασεμιά.

Φεύγω, λείπω, μπαίνω σε κήπο
μες τα κλαδιά πώς να με βρεις;
φεύγω, λείπω, μπαίνω σε κήπο
όλοι μαζί κι εγώ χωρίς.