Πάντα στενάζει και πονά,
η φτώχεια του τον δέρνει.
Βλέπει τον δρόμο του θολό,
και με καημό διαβαίνει.

Έρημος μόνος κι ορφανός,
δεν έχει ηλίου μοίρα.
Διαβαίνει πάντα σκεφτικός
χωρίς καμιάν ελπίδα.

Κλαίει χωρίς παρηγοριά,
μα τραγουδά με πόνο.
Και τίποτα δε τον κρατά
σ' αυτό τον ψεύτη κόσμο.