Έχω πάντα μέσα μου ένα αγκάθι
που γίνεται τριαντάφυλλο στο στόμα
Ποτίζεται απ’ το αίμα εκεί στα βάθη
και γίνεται διάστημα και σώμα.

Έχω πάντα μέσα μου το μέλι
που τρύγησα απ’ του στήθους τα βιβλία.
Είναι ποταμός το μεσημέρι
είναι ωκεανός και παραλία.

Θέλω να κεντήσω στα πλευρά σου
όσα δεν περπάτησες ποτέ
με στίγματα πως είμαι εδώ κοντά σου
ακριβέ του είναι μου ουρανέ.

Θα χαράξει πάλι σ’ αυτή τη γειτονιά
κι οι μοίρες απ’ την τράπουλα θα πέσουν στη φωτιά.
Θα γίνεις καλημέρα, καληνύχτα και σιωπή,
θα γίνεις ανηφόρα, θα γίνεις και κορφή.

Θα γίνεις πάλι δάκρυ και στα μάτια μου χαρά
η ευτυχία αξίζει μόνο σαν σε προσπερνά.

Εύχομαι μια μέρα πως γίνω
απ’ το τραύμα που έχω πιο βαθύς
Θα ‘μαι εκεί και θα σε περιμένω
φως μου καστανό να λυτρωθεί.

Θέλω να κεντήσω στα πλευρά σου
όσα δεν περπάτησες ποτέ,
με στίγματα πως είμαι εδώ κοντά σου
ακριβέ του είναι μου ουρανέ.

Θα χαράξει πάλι σ’ αυτή τη γειτονιά
κι οι μοίρες απ’ την τράπουλα θα πέσουν στη φωτιά.
Θα γίνεις καλημέρα, καληνύχτα και σιωπή,
θα γίνεις ανηφόρα, θα γίνεις και κορφή.

Θα γίνεις πάλι δάκρυ και στα μάτια μου χαρά
η ευτυχία αξίζει μόνο σαν σε προσπερνά.

Έχω πάντα μέσα μου ένα αγκάθι
που γίνεται τριαντάφυλλο στο στόμα
Ποτίζεται απ’ το αίμα εκεί στα βάθη
και γίνεται διάστημα και σώμα.