Ο Νικόλας κοιμάται μέσα στην πυρκαγιά κι ονειρεύεται να ‘ταν όλα πάλι καλά. Το πρωί πίνει γάλα με δημητριακά κι αγαπάει τη δασκάλα στα μαθηματικά.

Ο Νικόλας ξυπνάει στην Πλατεία Αμερικής, στη δουλειά του να πάει, λέει ο διευθυντής και το βράδυ βαριέται, σ’ ένα μπαρ μοναχός κι όλο αναρωτιέται μήπως είναι νεκρός.

Θα κάτσουμε στο ίδιο θρανίο κι όταν βγούμε διάλειμμα θα κάνουμε high five όπως ο Will Smith στον πρίγκηπα του Bel-Air. Θα πιούμε στο “Μικρό” στην Αραχώβης και θα μου λες πως δεν αντέχεις άλλο κι ότι ο Freud τα είχε προβλέψει όλα τελικά.

Ο Νικόλας στο μπάσκετ είν’ ο πρώτος σουτέρ, ίσως και να του κάνουν ένα ντοκιμαντέρ. Ο μπαμπάς θεολόγος, η μαμά αγγλικού και υπάρχει ένας λόγος να τον κατηγορούν.

Ο Νικόλας κοιμάται μέσα στην πυρκαγιά κι ονειρεύεται να ‘ταν όσο πιο μακριά. Κατεβαίνει στο δρόμο, μια σημαία κρατά και τον μπλε αστυνόμο προσπερνά και γελά.

Θα κάτσουμε στο ίδιο θρανίο κι όταν βγούμε διάλειμμα θα κάνουμε high five όπως ο Will Smith στον πρίγκηπα του Bel-Air. Θα πιούμε στο “Μικρό” στην Αραχώβης, θα μου λες πως δεν αντέχεις άλλο. Θα σε κοιτάξω και θα πω: μάλλον ουτ’ εγώ, μάλλον ουτ’ εγώ.

Το παιδί μας μεγαλώνει, τώρα μόνο του ξαπλώνει κι όταν πέφτει και κοιμάται τίποτα πια δε φοβάται.

Ο Νικόλας ξυπνάει μέσα στην πυρκαγιά, ξαφνικά δεν πονάει, όλα είναι απλά. Τον ρωτώ: μας θυμάσαι; Μας θυμάσαι παιδιά; Κι απαντάει "μη φοβάσαι" και με παίρνει αγκαλιά.