Αυτοί οι ουρανοί είναι καρφιά στο τσιμέντο της ταράτσας.

Μέρες τώρα απλά περπατάω.

Τα βήματα δεν είναι σαν άλλοτε βαριά.

Πριν και μετά ανάμεσά τους δεν υπάρχει.

Μόνο τέλος.

Το κάθε μικρό τέλος.


Δεν ακούω τους ήχους που κάνουν τα κόκαλά μου.

Το δέρμα μου δε δέχεται καν τις ευτελείς μου αποδείξεις.

Τα μάτια μου δεν παρατηρούν, δεν ξέρω αν κοιτούν ακόμα.

Μόνο μια γραμμή υπάρχει εκεί, ούτε καν η σκέψη της.


Δεν εκτελώ εντολές.

Βαγόνια πάνω σε ράγες

οι βρισιές μου κι ο βήχας μου είναι δεκάρες βιαστικών νεκρών

περιμένοντας κάποιο λεωφορείο για την επόμενη στάση.

Κι οι γραμμές αυτές παράλληλες σιωπές.

Η γεωμετρία Riemann είναι ένα ακόμα μηδενικό


– πάνω της άλλωστε κάθισαν με μαύρη μπίρα στα χέρια δυο δυνατά

φάλτσα μπάσα,

γι’ αυτό σου λέω, κάποτε ο ήλιος θα βγει πίσω από τη συνοικία των

αριθμών.


Είναι χειμώνας μιας άνοιξης ίσως.

Ίσως τα ίσως να είναι μερικά μηδενικά ακόμα.


Το μελάνι πάγωσε

κι αύριο 7:24΄ – ο χρόνος αυτός θα μοιάζει μια ακόμα ουτοπία.