Εκείνος που μια μέρα ευτυχήσει

σε στήθη γυναικός αγαπητής

μονάκριβο καμάρι της ν’ ανθίσει,

ποτέ από τα χέρια δε θ’ αφήσει

τη λύρα του, αν είναι ποιητής.


Για μια ωραία μοναχή φροντίδα

κάθε ωραίο τότε τραγουδεί,

τιμή, ελεημοσύνη, πίστη, ελπίδα·

κι ο ύμνος π’ αντηχεί για την πατρίδα

απ’ της αγάπης βγαίνει τη χορδή!


Πόσα τραγούδια τρυφερά, εμπνευσμένα,

γεμάτα πόθους, όνειρα, φτερά,

δε γράφονται γι’ άλλο καημό κανένα,

παρά για να τα λάχουνε γραμμένα

δύο ματάκια μόνο φλογερά!