Σαν μία λέξη τώρα μ΄ αφήνεις
πάνω στη μαύρη την αμμουδιά
μέρα με γράφεις νύχτα με σβήνεις
άγραφο σώμα τρελή καρδιά.

Κι εγώ που είμαι πέτρα και στάχυ
άγρια ξέρα κι άγονη γη
έμαθα χρόνια να ζω μονάχη
μ΄ απόψε φεύγω και όπου βγει.

Κάθε Σαββάτο στον κόσμο βγαίνω
σαν να γεννιέμαι σαν να πεθαίνω.

Απ΄ τα ναυάγια στ΄ αποκαΐδια
ψάχνω στη στάχτη να βρω φωτιά
βάλε μου πάλι μια από τα ίδια
άσπρο φουστάνι ψυχή βαθιά.

Παλιές αγάπες έχω παρέα
τη μοναξιά μου και τη σιωπή
και τα τραγούδια τα πιο ωραία
μόνο για σένα τα έχω πει