Του ονείρου μου φωτιά
πέταξέ με πιο ψηλά δώς μου χρώμα
Ένα λόγο μια αρχή , μία πιο αγνή ψυχή
καινούργιο σώμα
Δεν πια αντέχω πια να ζώ
σ’ ένα κόσμο δανεικό απ’ τη γέννα
Του χρωστάω ή μου χρωστά είναι όλα στο μυαλό μου μπερδεμένα

Πάνω που πάω να ξεχαστώ
παίρνω τον άλλο μου εαυτό, ταξιδεύω
Πάω σε μέρη μυστικά
που η τρέλα αγγίζει τη χαρά μου και χορεύω

Αιωρούμαι στις κορφές
πέφτω πίσω απ’τις πλαγιές, χάνω βάρος

Γύρω μου όλους τους ρωτώ
μες στα μάτια τους κοιτώ δείχνω θάρρος
Ποια θα είναι η στιγμή
που η μόνιμη φυγή θα γίνει ελπίδα
σ᾽ενα μέρος που αγαπά
τα παιδιά γιατί σκορπάει σαν παρτίδα

Πάνω που πάω να πειστώ
ρωτάω τον άλλο μου εαυτό και γελάω
Είναι οι υποσχέσεις τους πολλές
τ’ αυτιά μου γέμισαν πληγές και πονάω