Η θλίψη λέει ν’άνοιγε τεράστια τα φτερά της
Και να λέγε, έλα μου εδώ κουτό μικρό κι αστείο
Να ξάπλωνα, ξαπόσταινα εκεί στην αγκαλιά της
Πώς γίνανε τα πούπουλα παρηγοριάς θηρίο

Η θλίψη λέει ν'άνοιγε τα μητρικά φτερά της
Και δυνατά να κάγχαζε, ακούμπα στην καρδιά μου
Τα δάκρυα, ποια δάκρυα, γλυκά μουρμουρητά της
Να 'ρθει η ανακούφιση, να πέσει εδώ μπροστά μου

Να γίνω η βαρύτητα, να πέφτω σα να είμαι
Να ξεχαστώ και να αφεθώ με μάτια χαλασμένα
Κλειστά, να μη σταθώ ξανά, να ίπταμαι, να κείμαι
Να είναι αυτή η αγκαλιά η μοναχή για μένα
Να είναι αυτή η αγκαλιά η μοναχή για μένα
Να είναι αυτή η αγκαλιά η μοναχή για μένα
Να είναι αυτή η αγκαλιά η μοναχή για μένα

Τι να σου πω
Πες μου τι να σου πω
Τι να βρω να σου πω
Και πως να σου το πω

Η θλίψη λέει ν'άνοιγε μακάβρια τα φτερά της
Και να απαιτήσει μέσα τους την τελευταία μου ανάσα
Και να ντυθώ αναφιλητά, να ξεπιαστώ απ' τα πράσα
Να με μυρίσουν οι άγιοι, να πάψω να γελιέμαι

Από ιαχές δεινόσαυρων να πάψω να κρατιέμαι
Στο ράμφος της να σαλιωθώ, να με περιφρονήσω
Και για διαμάντια κι έρωτες να μην ξαναμιλήσω
Και για διαμάντια κι έρωτες να μην ξαναμιλήσω

Και να ντυθώ αναφιλητά, να ξεπιαστώ απ' τα πράσα
Να με μυρίσουν οι άγιοι, να πάψω να γελιέμαι
Από ιαχές δεινόσαυρων να πάψω να κρατιέμαι
Στο ράμφος της να σαλιωθώ, να με περιφρονήσω
Και για διαμάντια κι έρωτες να μην ξαναμιλήσω
Και για διαμάντια κι έρωτες να μην ξαναμιλήσω
Και για διαμάντια κι έρωτες να μην ξαναμιλήσω

Τι να σου πω
Πες μου τι να σου πω
Τι να βρω να σου πω
Και πως να σου το πω

Να γίνω η βαρύτητα, να πέφτω σα να είμαι
Να ξεχαστώ και να αφεθώ με μάτια χαλασμένα
Κλειστά, να μη σταθώ ξανά, να ίπταμαι, να κείμαι
Να είναι αυτή η αγκαλιά η μοναχή για μένα
Να είναι αυτή η αγκαλιά η μοναχή για μένα
Θα είναι αυτή η αγκαλιά η μοναχή για μένα
Θα είναι αυτή η αγκαλιά η μοναχή για μένα