Είναι το σώμα μου καράβι
μα καπετάνιος είν’ το ήθος,
άιντε ακολουθώ το πλήθος,
άιντε μας οδηγεί ένας μύθος,
πιάνει λιμάνι όποιος προλάβει.

Παντιέρα μαύρη στο κατάρτι
κι όχι δεν ξέχασα πατέρα,
άιντε με σκιάζει μια φοβέρα,
άιντε τα χρόνια γίναν ξέρα,
σβήνω πατρίδες απ’ τον χάρτη.

Άλλοτε φάρος
κι άλλοτε βάρος
γελάει το τέρας.
Δε βρίσκω θάρρος
είμαι κουρσάρος
της κάθε μέρας.
Άνω δεν θρώσκω
έθιμα βόσκω.

Αφερματίζω τις αρχές μου
βάζω στη μνήμη λευκοπλάστη,
άιντε νοσεί το κλεινόν άστυ,
άιντε βαπτίσαμε τον δράστη,
βγαίνουν αρμάδες οι ντροπές μου.