Σε κάθε βήμα υψώνεται κι ένας τοίχος
Μακραίνει ο ήχος που έρχεται απ’ την πηγή
Κόβουν το νήμα τ’ αόρατο που με δένει
μ’ ό,τι κραδαίνει η πάνοπλη τούτη γη

Το πιόνια ζουν για να μισούν
βλέπουν τη γη σκακιέρα
Μα όταν πατάς όπου αγαπάς
είσαι φωτιά κι αέρας

Με θέλουν μόνο μα ανοίγω τα χέρια εμπρός μου
είναι ο χορός μου κι ενώνομαι μ’ άλλους δυό
Βγαίνω στο δρόμο, καρπός μέσα στο λιοτρίβι
Φράγμα στην τύρβη, φαράγγι στον κραδασμό

Νους που βαλτώνει κερνά του φιδιού τη μάνα
Μια Ηριάννα θα ζει πάντα στα κελιά
Ποια αλκυόνη θα φέρει κι άλλες λιακάδες;
Τις συμπληγάδες αντίκρυ ποιος θα κρατά;