Που να σε ψάξω να σε βρω να σε φιλήσω
που έγινες άνεμος του Ιούλη καυτερός
και μες τον κόρφο την ευχή σου να κρατήσω
τ' αλφαβητάρι του καημού να ξεφυλλίσω
και όσα χαράματα φωτίζει ο θεός
τώρα που ησύχασες στα πόδια σου ν' αφήσω.

Πως να σου γράψω με μολύβι πέντε λόγια
που όλου του κόσμου τα παπύρια δεν αρκούν
εσύ που κούρντισες της τέχνης τα ρολόγια
της μαύρης νύχτας δεν αρκούν τα μοιρολόγια
και τα πουλιά όλου του κόσμου απορούν
τους αθανάτους πως τους κλείνουν στα υπόγεια.

Ούτε ο ουρανός δε θα μπορεί να σε χωρέσει
αφού και η γη δε το κατάφερε ούτε αυτή
και αν της αυλαίας το φινάλε έχει πέσει
εσύ της Σύρας το γαλάζιο έχεις φορέσει
και καβαλάρης στου Αιγαίου την κορφή
στη Ρωμιοσύνη όλο το έργο σου πεσκέσι.

Ποιός να σου έκλεισε τα μάτια να ρωτήσω
να 'ταν Αρχάγγελος ή μήπως ο Χριστός
τα δυο σου χέρια να μπορούσα να τα λύσω
και της ψυχής σου τη φωλιά να ψηλαφίσω
τι βάρος έχει ο δικός σου ο σταυρός
πάνω στην πλάτη της ζωής να τον ζυγίσω.

Πως να ξεχάσω τη φωτιά σου μες το βλέμμα
και το πουκάμισο κλεισμένο ως το λαιμό
και αυτές τις λέξεις που τις ράντιζες με αίμα
που όποτε βράδιαζε σου καίγανε το δέρμα
σαν τον αυτόπτη σ' ένα έγκλημα στυγνό
της μοναξιάς σου το ατέλειωτο το γεύμα.

Μαστιγωτές σε καρτερούν και συμπληγάδες
Κάφκα και Άμλετ, πικροδάφνη, κιβωτός,
Πρέβεζα, Γιάννενα, Κιλκίς και ταρσανάδες
στα μάτια κάρβουνο να θρέφουν οι μανάδες
αυτές που γέννησαν και βύζαξαν το φως
τις πιο τρανές θα σου ανάψουνε λαμπάδες.