Μπήκες σαν φως σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό
κι άρχισα όνειρα να κάνω για το αύριο.
Μαχαίρι έγινες σε χέρι παιδικό
μια στάλα αίμα στης καρδιάς μου το τετράδιο.

Πόσο με πλήγωσες, πόσο με πόνεσες
θέλω να κλάψω μα τα βλέμματα φοβάμαι.
Σου είχα πει πως σ’ αγαπώ και με τιμώρησες
μου είχες πει πως μ’ αγαπάς και το θυμάμαι.

Πόσο με πλήγωσες πόσο με πόνεσες
μου είχες πει πως μ’ αγαπάς και το θυμάμαι,
το θυμάμαι.

Μια χαραμάδα σε κελί μοναχικό
κι η φαντασία μου παράθυρο την έκανε.
Να δραπετεύσω μια φορά, να ονειρευτώ,
αυτό θα ήταν αρκετό αυτό μου έφτανε.

Πόσο με πλήγωσες, πόσο με πόνεσες
θέλω να κλάψω μα τα βλέμματα φοβάμαι.
Σου είχα πει πως σ’ αγαπώ και με τιμώρησες
μου είχες πει πως μ’ αγαπάς και το θυμάμαι.

Πόσο με πλήγωσες πόσο με πόνεσες
μου είχες πει πως μ’ αγαπάς και το θυμάμαι,
το θυμάμαι.