Και μεγαλώνοντας μικραίνω
γεμίζω ρυτίδες και ασχημαίνω,
τις κακίες μου κάνω κολάζ στις αποχρώσεις του μαύρου.
Κι εσύ μονάχη εκεί ψηλά από το ζώδιο του ταύρου
με λύπες μπλεγμένη, μου ρίχνεις ν’ ανεβώ
ανεμόσκαλα μωβ.

Ένα φρικιό το μυαλό μου
φυλακισμένο μες στο σώμα μου,
ένα φρικιό η ψυχή μου
παραμορφωμένη μες στο ψέμα μου.
Μην αργείς ρίξε μου ν’ ανεβώ
ανεμόσκαλα μωβ.

Και μεγαλώνοντας πικρίζω
βγάζω τοξίνες κι όλο βρίζω,
με αιτήματα μίσους τον κόσμο αυτό αγαπάω.
Κι εσύ που ακόμα τις νύχτες πιστεύεις πως με αγγέλους μιλάω
με λύπες μπλεγμένη μου ρίχνεις ν’ ανεβώ
ανεμόσκαλα μωβ.

Ένα φρικιό το μυαλό μου
φυλακισμένο μες στο σώμα μου,
ένα φρικιό η ψυχή μου
παραμορφωμένη μες στο ψέμα μου.
Μην αργείς ρίξε μου ν’ ανεβώ
ανεμόσκαλα μωβ.