Ψηλά στ' αστέρια τ' ουρανού σε γύρεψα
μα εσύ κρυβόσουνα κάτω στη γη
και τώρα που στα δύσκολα σ' αντάμωσα
δεν περισσεύει πια η αντοχή.

Κάποτε βούλιαζα στα δυο σου μάτια
τώρα με ξένο βλέμμα με κοιτάς
και φεύγει η ζωή σε μονοπάτια
που ξεμακραίνουν απ' αυτό που αγαπάς.

Συρμάτινες χορδές, νάιλον ήχος
κι η μελωδία μας να χάνει τις στροφές
γυρίζει αδιάκοπα της σχέσης μας ο δίσκος
μ' ακούω πια, μονάχα παύσεις και σιωπές.