Μιλάω την γλώσσα του δρόμου
είμαι πολίτης του κόσμου
κάνω εικόνες το βιός μου
το δώδεκα είναι ο αριθμός μου
αναπαράγω το φως μου για να πετύχει ο σκοπός μου
κι αν το γνωρίζεις το στηρίζεις κι είσαι δικός μου.
Έχω μπροστά μου την σκιά μου ενώ κόντρα εχω τον ήλιο
στην παρτίδα χάσω το φύλλο
όταν ποντάρω όλα στον φίλο
οφείλω με μελάνι να γεμίζω το φύλλο
τα βράδια το γράφω με ζήλο και μέσα μου πέφτει ξύλο
σκληρός σαν ατσάλι και ευαίσθητος σαν βαμβάκι
με λένε Άκη και όταν με προσβάλλουνε κερνάω φαρμάκι
να με εκφράζεις να εκφράζομαι το μοιράζομαι έχω ανάγκη
το βασίλειο μου όλο η θέα μου απ' το παγκάκι.
Η νύχτα, η πόλη, ο δρόμος ξέρουνε ποιος είμαι,
η παρέα των παιδιών στα ακουστικά, τι θες ρε φίλε;
Θες να πω για φασαρίες, αλητείες, ξύλο και φου;
Πώς κατούρησα την 'λήτισσα που το παίζε πρεζού
Σόρρυ μεγάλε τα έχω κάνει, τα έχω πει, τα έχω πιει,
τα έχω δει απ' την καλή και την ανάποδη, τι;
Να μην πατήσεις κρατητήριο και ποτέ φυλακή,
μια συμβουλή είναι μοναχική η φόρμα του γκρι
κι άμα περνάς από κύματα τότε πιάνεις μηνύματα,
τότε νιώθεις χτυπήματα, τους γνωστούς σου σε μνήματα,
τα γραπτά μου είναι ποιήματα και στον τοίχο συνθήματα
εξυμνούνε την ζωή και τα πάθη του ανθρώπου σήμερα.
Περπατάμε σε μια λευκή γραμμή λεπτή κλωστή έτοιμη να κοπεί,
η τύχη μου σκληρή και ειρωνική
ποτέ μου δεν συμπάθησα όσους φοράν στολή
γιατί η εξουσία φέρνει βία και το 'μαθα από παιδί,
αστική φυλακή και ο κόσμος τους είναι γκρι
κάθε μέρα χρωματίζω για να βγω απ' αυτήν
γράφω για εμένα και απέναντι μου εσύ
γράφω για εσένα και απέναντι μας η Ελλάδα κουφή.

Ζω στην Ελλάδα που τα πάντα καταστρέφονται
είμαι κι εγώ ένας απ' αυτούς που αντιστέκονται,
να τα βγάλω πέρα κάθε μέρα δυσκολεύομαι
δεν φοβάμαι, πέφτω, σηκώνομαι και δεν κλαίγομαι. (x2)

Μην με ρωτάς για το αύριο δεν ξέρω,
το αύριο θολό μα σήμερα είμαι εδώ, αυτό είναι σίγουρο,
ζω για το σήμερα, είμαι εδώ, είμαι μαζί σου,
είπα να αντέξω, πρέπει να αντέξω.

Το δάκρυ του αλήτη είναι διαμάντι μαύρο άδικο
εικοσιτέσσερις μπάρες κάθε γραμμή και ένα καράτι,
σημαία μας μαύρη ανεμίζει στο κατάρτι
στις πληγές αλάτι στο κύκλο μας δε χωράνε σκάρτοι
ο λαός μας τυφλώθηκε απ' την απάτη,
σκοτάδι ένα κρεβάτι νεκρό σώμα,
φάρμακο η αγάπη μα δεν σερβίρεται σε χάπι
ημιμάθεια η γνώση κουκκίδα πάνω στο χάρτη,
βουλιάζουμε παντού βάλτοι.
Αστάθεια νιώσε κάτι
προσπάθεια κάνε λάθη
βρες τα, διόρθωσε τα, βελτίωσε το σημάδι
ο στόχος ποιοτική ζωή ας το έχουν οι τυφλοί,
αναρρίχηση ψηλά, σ' απότομο γκρεμό δίχως σκοινί,
ο φόβος κυριαρχεί εκεί πηγάζει αδρεναλίνη,
το αίμα μολύνει μα δεν φτάνει τον πόνο να απαλύνει
κι αν πέσω κρατά με σφιχτά σε χρειάζομαι τώρα,
μην μου λες μετά βρεθήκαμε ξέρεις στην ανηφόρα
οι τύχη μου σκληρή δεν μου τα έφερε όπως τα ήθελα,
χάραξα το σώμα μου σε βρώμικα τριαντάφυλλα
μια μέρα ελευθερία όχι μια ζωή σκλαβιά,
τετράγωνα σπίτια, τετράγωνη tv παντού κλουβιά
αμάξια κουτιά με ρόδες τετράγωνη λογική και ψευτιά,
καχυποψία μίσος και πουστιά
αστυνομία σκέψης μη σκέφτεσαι λογικά,
η λογική σκοτώνει γι' αυτό όλοι έχουνε μείνει μόνοι.

Ζω στην Ελλάδα που τα πάντα καταστρέφονται
είμαι κι εγώ ένας απ' αυτούς που αντιστέκονται,
να τα βγάλω πέρα κάθε μέρα δυσκολεύομαι
δεν φοβάμαι, πέφτω, σηκώνομαι και δεν κλαίγομαι. (x4)

Δεν κλαίγομαι...