Γυρνάω τους δείκτες ανάποδα στο ρολόι οι αναμνήσεις convoy,
μήνες σε κομπολόι στις πληγές μου αλόη,
ο αναπτήρας σε σκέψη στείρα, είναι φωτιά στα τετράδια,
τα άδεια, στα επόμενα στάδια γυρίζω σελίδα.
Ήμουν στη γύρα, το είδα
η πολύ καλοσύνη βλάπτει, καταιγίδα,
μα οι πειρατές δε χρειάζονται χάρτη, κινούμαστε βράδυ.
Λιμάνι; Δεν έχουμε λιμάνι, γεννηθήκαμε στον Άδη
γι' αυτό καίει το ρημάδι.
Άσσος, δεν μπήκα στο κοπάδι γράφω με αλφάδι
είμαι βράχος, δεν σπάω μα σπάει η φούντα και εγώ βγαίνω λάδι,
πάθος, αγαπώ τον πλησίον μου και ας είναι εναντίον μου
είναι μείον του, κρίμα στο κρύο του όχι μείον μου.
Παιδιά ανήσυχα, φτωχά, σκεπτόμενα, ταλαντούχα,
μυαλό ξυράφι, βρωμοδουλειές σημαίνει σκούρα ρούχα,
στερηθήκαν και εκτιμάνε στις κακουχίες δεν μασάνε,
δεν ψιθυρίζουν, βροντόφωνα μιλάνε.
Ηχεία σπάνε, μπάσα βαράνε,
οι δρόμοι το δράμα γεννάνε,
δεν μας συγκινούν τα παραμύθια σου μικρέ μου νάνε.
GRAND FINALE, Whisky βάλε στην υγειά μας να το πιεις και να τους πεις. STILL NOT LOVING POLICE!!!
Σ' ένα μεγάλο χαρτάκι με μεράκι έβαλα τα πάντα,
νόμιζα για πάντα, κάηκε και μου 'μεινε η τζιβάνα.
Έτσι πάει το πράγμα, η φυσική ροή τραύματα,
συνήθως μετά τα πολλά γέλια έρχονται τα κλάματα.
Απ΄ τα χαμηλά στρώματα, τον πόνο επ ώμου μωρό μου,
φωτιά στο χθες, στάχτες βρήκαν στο δωμάτιο μου,
την πίστη οδηγό μου, ότι αγάπησα το αγάπησα για πάντα,
στη μνήμη όσων χάσαμε ο στίχος αυτός λαμπάδα.
Γυρνάω μπροστά στο ρολόι τους δείκτες,
άγριες νύχτες, το μέλλον με τρώει, τις αμφιβολίες πυροβολάν βαλλίστρες.
Φωτιά στο χθες, στάχτες, σκιές διακρίνω τη μορφή σου,
στο ΄χα πει άλλο να πηδάς ένα σώμα άλλο την ψυχή σου.
Καίει η άσφαλτος, βαριά η βροχή δίχως ομπρέλα,
τις πιο μεγάλες πόρνες δεν τις συναντάς σε μπουρδέλα.
Ήθελα να αλλάξω τον κόσμο, απελπίστηκα, ζορίστηκα,
καταστράφηκα, στράφηκα να αλλάξω πρώτα εμένα.
Άλλαξα το θέμα χύθηκε αίμα, βαθιά στον πυθμένα.
Άλλαξε πρώτα εσένα τότε ίσως να αγγίξεις τον καθένα.
Μάτια βουρκωμένα, μαύρα σαν δάση καμένα,
πόνος, θλίψη μίσος συνδεδεμένα οδηγούν σε σένα.
Το φαινόμενο της πεταλούδας,
δεν αλλάζει το παρελθόν και αν το κάνεις γυρίζει σαν χαστούκι αρκούδας,
βγάζεις ζόρια, ντόρτια, έριξες τη ζωή σε ζάρια,
πέσαν στόρια, στο σκότος μόνος ψάχνεις για τα χνάρια.
Βρες τι είναι αυτό που σου λείπει, σκότωσε τη λύπη, γύρνα σπίτι,
σπίτι αποκαλώ το μέρος που η καρδιά μου ανήκει,
επομένως ο επόμενος στίχος δεν είναι θλιμμένος,
χαμογελάω βαρέθηκα να είμαι θυμωμένος.
Έχω σθένος μ' αυτό ερωτευμένος δεν είναι παιχνίδι,
έχω βάλει ψυχή και σώμα, την ζωή μου στο γαμήδι,
το γραπτό στολίδι, αιώνια θα μείνει flow πιστολίδι,
η σκέψη μου κοπίδι, κυλάει αίμα στο σανίδι.
Αδερφοσύνη αγάπη φιλία, δεν μου τα έμαθε η εκκλησία,
μου τα έμαθε η οικογένεια, ο πόνος, ο δρόμος και η πλατεία.
Δεν γυρνάω στο χθες ξέχνα το με την καμία,
έγραφα για μίσος και βία τώρα γράφω ιστορία!