Κάνω να ξεχάσω όσα ζήσαμε
μα αυτό που ‘λεγαν άρνηση δεν σβήνει
να πούμε δυο βρισιές, τον έρωτα νικήσαμε
τίποτα πια εδώ για μας δεν έχει μείνει.

Κάνω να χωρίσω δρόμους που ενώνουν
μα όλα τα μονοπάτια έχουν το όνομά σου
παραπατάω τώρα, οι σκέψεις μου φουντώνουν
σαν κάποιος άλλος αγκαλιάζει τα φιλιά σου.

Μα ότι κι αν κάνω πέφτει πάντα,
πέφτει πάντα στο κενό
γιατί καρδιά μου έχω αγύριστο κεφάλι,
Μα ότι κι αν κάνω πέφτει πάντα,
πέφτει πάντα στο κενό
πες μου πως γίνεται να φεύγω
και μπροστά σου να ‘μαι πάλι.

Κάνω να διαγράψω λόγια σου που κράτησα
σαν άγιο φυλαχτό μες την καρδιά μου,
κάνω να ξεχάσω γράμματα που σου ‘στειλα
μα προτιμάω να ξεχάσω το όνομά μου.

Μα ότι κι αν κάνω πέφτει πάντα,
πέφτει πάντα στο κενό
γιατί καρδιά μου έχω αγύριστο κεφάλι,
Μα ότι κι αν κάνω πέφτει πάντα,
πέφτει πάντα στο κενό
πες μου πως γίνεται να φεύγω
και μπροστά σου να ‘μαι πάλι.

Μα ότι κι αν κάνεις δεν γεμίζει
δεν γεμίζει το κενό
γιατί καρδιά μου είσαι αγύριστο κεφάλι
κι αν στην καρδιά σου μένει πάντα
μένει πάντα ένα κενό…
εγώ κοντά σου θα γυρίζω
και θα στο το γεμίζω πάλι.

Μα ότι κι αν κάνω πέφτει πάντα,
πέφτει πάντα στο κενό
γιατί καρδιά μου έχω αγύριστο κεφάλι,
Μα ότι κι αν κάνω πέφτει πάντα,
πέφτει πάντα στο κενό
πες μου πως γίνεται να φεύγω
και μπροστά σου να ‘μαι πάλι.