Αλλάζει ο καιρός
-μου έλεγαν-
θα μελαγχολήσεις αγόρι μου
Κι αυτά τα σπασμένα κόκκαλα
-μου έλεγαν-
θα τρίζουνε με τους νοτιάδες.
Είναι κι αυτές οι χαρακιές
που θα τραβάνε
-αν τις θυμάσαι-
τότε που έλιωναν σύρματα
από μι’ ανάσα στο πρόσωπό σου.
Θα μελανιάζεις με τα σύννεφα αγόρι μου
-μου έλεγαν-
εκείνη δε θα ‘ρχεται
Θα σφάζει όπως στομωμένο μαχαίρι
η γραμματική
μα πιο πολύ θα τσούζει η στίξη
-τι να κάνεις;-
εμείς κοινωνούσαμε και μικροί
αλλά ανήστευτοι πηγαίναμε
Ο άλλος αποσπέρας
έτρωγε αρνάκι στο φούρνο-
Δεν είδε ποτέ χρυσό δόντι.
Και τί να κάνω τώρα εγω;
-είπα-
Μπήκα στο αεροπλάνο
πήγα σ’ ένα θάνατο
Δε μου ξαναείπαν τίποτα