Από την τρεμάμενη μοναξιά
του πιο μακρινού αστέρα
που το κρύο σας δάκτυλο
σημαδεύει

σας βρίσκω

στη γενέτειρα του Βαραββά,
με το αβαρές του σκόρου
κάτω από πυρακτωμένο σώμα
που λικνίζεται
σε συρμάτινη αγχόνη
να συγκεντρώνετε
σε χολωμένα μάτια
τη λάμψη μιας αυτοπυρπόλησης

σας ακούω

να τρίζετε χαλασμένα δόντια
μασώντας άμωμη σάρκα,
διαπομπεύοντας
την παραβατικότητα
προσευχόμενοι γονυπετείς
σε τηλεοπτικά κρεματόρια

σας μυρίζω

βουτηγμένους στη φορμόλη
των ονείρων
να παζαρεύετε άνθη λεμονιάς,
με φλύκταινες γεμάτες
υγρά εφήμερα
γλείφοντας λεμφαδένες
ευπρέπειας

Σας λέγω

Καμία εφεύρεση του αιώνα
δε σας σώνει από τη διαφορική
εξίσωση της φθοράς
Όσο κι αν οι βάκιλοι
κονιορτοποιήθηκαν,
η αστοχία υλικού κυριεύει
τα δύσμορφά σας
αιμοπετάλια

Σας φτύνω

Τους Χειριστικούς προγόνους
των ακρωτηριασμένων ποιητών
και της απαγόρευσης της βαθειάς νόησης.
Μια σκουριασμένη καρμανιόλα
η επιβεβαίωση που γυρεύετε
στα συντρίμμια σας
κι εγώ γνωρίζω από παλιά
την κάθετη οξείδωση.