Κάποτε ο παράδεισος θα ‘ρθει
μέσα από αλληλουχία φωνηέντων
και θάλασσες αλμυρών μαλλιών
που θα μυρίζουν αγιόκλημα.
Θα είναι γερμένα τα πεύκα σα Νάρκισσοι
πάνω σε διάφανα νερά,
οι σκέψεις μας·
ελεύθερα ωδικά πτηνά στ’ ακρόκλωνο.
Σύννεφα θα τροχοδρομούν σε ελληνικό ουρανό
[δώσε μου ένα καλοκαίρι να αλλάξω τον κόσμο]
εκεί κάτω από έναν ασκιανό ασφενδάμου,
ψηλά στη Νίδα, θα εισπνέουμε ανάρια ασημαντότητα.
Το δέρμα σου κρουστό Αυγουστιάτικο σταφύλι
θα ευθυγραμμίζει πλανήτες
και κάπου στο άχραντο σύμπαν ένα αστέρι
θ’ ανατινάζεται από αγάπη.