Εγκλωβισμένος στο μνημόνιο
LSD ρίχνω στο αρμόνιο
οι νότες βγαίνουν κώνειο
το σέρνω σαν δαιμόνιο
απ’ το Αιγαίο στο Ιόνιο
βορρά, νότο με ροή σαν τον Αμαζόνιο
το ραπ σαν τρίγωνο ορθογώνιο
το flow τους δεν βλέπεις πουθενά, σαν διαγώνιο
θέμα αντοχής και το τρέχω σαν μαραθώνιο
πριν ακόμα βάψω graffiti στο ποσειδώνιο
ελέγχω την σκηνή χωρίς το περιβραχιόνιο.

Δεν πούλησα το είναι
δεν μ’ άλλαξε το πίνε
με σκάλωσε, με χάλασε το μείνε
κόλλησα, κ’ οι μνήμες
δεν έχω δίπλα λίμνες
πως να κυνηγήσω χήνες
οι μνήμες λίγες
οι ξήγες σαν σπασμένες κνήμες
σπουδάζω ακόμα αυτές τις ξεχασμένες επιστήμες
τα μάτια μου ανοίγουνε λες και είναι αμφεταμίνες
ψάχνω από τον ήλιο βιταμίνες μήπως φύγουν οι τοξίνες
ρίμες παίζω σε διπλό ταμπλό, σαν τον δόγκανο εγώ και εκείνες
μονόκαννο στο στόμα μου και πίσω καραμπίνες
ο λόγος απειλείτε, σωπαίνουν οι πυρήνες
γίναν ένα ή μηδέν μέσα σε ίνες και σε λίνες.

Το τραγουδώ και το χορεύουν μεθυσμένες μπαλαρίνες
κομπάρσοι, ηθοποιοί και θεατρίνες
το φόντο διακοσμούνε πεταμένες ζελατίνες
μπουκάλια ασπιρίνες. (x2)

Στο έσχατο σημείο
αντίο amore mio
δήλωσα παρών χτες στο κεντρικό χημείο, στις δύο
μετά την μια ευκαιρία, μνημείο
ήμουν σαν άγαλμα και παρατηρούσα το μεγαλείο
κάποιοι κυνηγάν ουρές, άλλοι ψάχνουν φαρμακείο
τότε στα ηλεκτρονικά, τώρα το μπούμπλε σε δισκίο
ο Γολγοθάς διαφέρει, καθένας άλλο φορτίο
πρώτη φορά είδα πόλη με ήλιο να ’ναι ψυγείο.

Πού να βρούμε ησυχία
εδώ μας βγάλαν κάρτα και ζητάνε τα στοιχεία
τα πάντα αμφισβητήσιμα, θα δείξει η νεκροψία
η βία φέρνει βία
η βία, εξουσία
ο φόβος μου είναι άγνωστος και ακόμα στα ηχεία μου η αγνωστοφοβία
ακόμα είναι άγνωστη η λέξη ελευθερία
δεν γράφω ιστορία
μη δεις αυτό το ραπ ποτέ σαν διαμαρτυρία
βασικά δεν είναι καν κουπλέ, αυτό ήταν μαρτυρία.

Το τραγουδώ και το χορεύουν μεθυσμένες μπαλαρίνες
κομπάρσοι, ηθοποιοί και θεατρίνες
το φόντο διακοσμούνε πεταμένες ζελατίνες
μπουκάλια ασπιρίνες