Του κόσμου τα παράξενα,
του κόσμου τα γραμμένα
μες στη σιωπή, μες στη νυχτιά
σ' αρπάζουνε κι εσένα.

Νύχτα,
ποιος να ξέρει τι μας περιμένει
στα πλοκάμια σου αθώοι, παραδομένοι,
αχ νύχτα, ρίχ’ τα ζάρια σου κι απόψε
και στη μοίρα μου κρυφά μια πίκρα δώσε.

Νύχτα,
ασημένια που σ' ακριβοπληρώνω
με τα νάζια σου να ξέρεις μεγαλώνω,
Με πείσμα τα σπαθιά μου ακονίζω
και πιο δυνατός μπροστά σου ξαναρχίζω.

Της μοίρας το παράλογο
το νου σου το βαραίνει,
μα μέσα απ' τις κακοτοπιές
κάτι καινούργιο βγαίνει.