Κάνοντας μια βόλτα σ' ένα δρόμο σκοτεινό
ένα βράδυ του χειμώνα κρύο βροχερό,
η ατμόσφαιρα αυτή μου δίνει μια αφορμή
για μια σκέψη μελαγχολική.

Σκέφτομαι όλα αυτά που 'χω ονειρευτεί
σκέφτομαι εικόνες που 'χω μαγευτεί
σκέφτομαι στιγμές που θα 'θελα πολλά
μια μπόρα όμως μου τα παίρνει μακριά.

Κι είμαι μόνος σ' ένα όνειρο τρελό
δίχως δύναμη για να κάνω ό,τι ποθώ
και πικραίνομαι, πληγώνομαι σου λέω
χάνω αυτά που αγαπώ χωρίς να φταίω.

Χάνω αυτά που αγαπώ χωρίς να φταίω
με μια κίνηση τα πάντα γύρω καίω,
χάνω αυτά που αγαπώ χωρίς να φταίω.

Φυσάει δυνατά κι ο δρόμος σκοτεινός
συνεχίζω να βαδίζω μελαγχολικός,
εγώ εδώ κι απέναντι η ζωή μου
περιμένω μ' αγωνία μήπως πιάσει η ευχή μου.

Και γεννιέται κάθε μέρα ένα νέο πάθος
που κανείς μας πια δεν ξέρει αν είναι λάθος,
πιο πολλές εικόνες μνήμες και επιθυμίες
άλλες τόσες είναι μέσα μου είναι οι αμφιβολίες.

Κι όλο βρίσκομαι πολύ κοντά και προσεύχομαι
με τα μάτια μου κλειστά
πάντα όμως μου γκρεμίζει αυτό που θέλω,
χάνω αυτά που αγαπώ χωρίς να φταίω.

Χάνω αυτά που αγαπώ χωρίς να φταίω
με μια κίνηση τα πάντα γύρω καίω,
χάνω αυτά που αγαπώ χωρίς να φταίω.