Μες στα νερά που πλέουμε ποτέ δεν πλέει κανείς
γιατί είναι πλεύση για λίγους μοναδική και ακριβής
εγώ επιλέγω να μιλήσω εσύ σιωπή σαν ιχθύς
εγώ επιλέγω να αγαπήσω εσύ αγαπάς να μισείς
και αν επιλέγω εγώ να ακούσω εσύ αγαπάς να μιλάς
εγώ είμαι ελεύθερος και συ κάπου ακόμα χρωστάς
θα είμαι δεύτερος εγώ και θα είσαι εσύ ο μπροστάς
μα γίνε άνθρωπος γιατί πάλι σαν όρνιο πετάς
και αλήθεια πόσο λάθος συνεχίζεις να με μετράς
να με σταυρώνεις σαν Χριστό και σαν Χριστός να μιλάς
πόσο κοστίζει η καλοσύνη που η καρδιά σου κρατά
ένα συμφέρον από πάνω σου συνέχεια πετά
και αν είχα δυο στιγμές να ζήσω δε θα είχες καμιά
γιατί ακούτε συγχορδία και την λέτε πενιά
και δε με νοιάζει πια καθόλου man για με τι θα πουν
γιατί όταν γράφω τα κομμάτια αυτού του κόσμου κολλούν
γιατί όταν γράφω οι καρδιές αυτού του κόσμου χτυπούν
και οι φωνές μες το κεφάλι μου ποτέ δεν σιωπούν
την άποψή μου την μετράνε και όσοι δε με αγαπούν
κάνω μεγάλους να σκέφτονται και μικρούς να ρωτούν.

Εμένα οι στίχοι μου πάντα μύριζαν θάνατο
γιατί παρέβαιναν και βαίνανε το άβατο
γιατί κρατάγανε τον κώδικα απαράβατο
δε με κατάλαβες ποτέ οπότε γάμα το
εμένα οι στίχοι μου μοιάζαν πάντα ναυάγια
πάνω σε τοίχους σε θρανία και σε τετράδια
γιατί ξεφεύγαν δίχως να ζητούν την άδεια
γραμμένοι για παιδιά σε φυλακές και στάδια.

Μόνο ο γάτος που έχω δίπλα μου με ξέρει καλά
και όταν αρχίζω να κλαίω αυτός ξεκινά να γελά
μα στο χαρτί μου όταν πλέω σταματά να μιλά
μου λέει να γράψω για φόλες και σιδερένια κελιά
και συ νομίζεις πως η άποψή σου πάει να πει
και ότι τις φόλες που μου ρίχνεις θα τις δω σαν τροφή
πάντα γινόσασταν πιο άπληστοι ποτέ πιο σοφοί
σκληρά τα λόγια μα είμαι γλύπτης και τους δίνω μορφή
και συ Πιλάτος χέρια νίπτεις και ευνοείς Βαραββάν
σα τους χαζούς πετροβολάτε τα πουλιά που πετάν
σα τους τρελούς κατηγορείτε τα παιδιά που γελάν
είσαστε πιο δειλοί από σφαίρες μέσα στο Bataclan
και επιταχύνετε στην τέχνη η άνοδος των μαζών
και οι κραυγές των λύκων γίνονται σιωπή των αμνών
μα εγώ δυο λέξεις απ’ τον όρκο των παλιών ανταρτών
πιστός και άγρυπνος φρουρός και των επτά θαλασσών
η ώρα πέρασε κι ο γάτος μου έχει πια κοιμηθεί
και ονειρεύεται γάτες και ένα καράβι τροφή
και εκείνος ο ψηλός που ξέρατε έχει πλέον χαθεί
και με ρουφιάνους σα την πάρτη σου δε θέλει επαφή.

Εμένα οι στίχοι μου πάντα μύριζαν θάνατο
γιατί παρέβαιναν και βαίνανε το άβατο
γιατί κρατάγανε τον κώδικα απαράβατο
δε με κατάλαβες ποτέ οπότε γάμα το
εμένα οι στίχοι μου μοιάζαν πάντα ναυάγια
πάνω σε τοίχους σε θρανία και σε τετράδια
γιατί ξεφεύγαν δίχως να ζητούν την άδεια
γραμμένοι για παιδιά σε φυλακές και στάδια. (Χ2)

Και φτάνει όπως πάντα η ώρα, και πότε είσαι στα κράσπεδα και πότε στη κορυφή, και πότε στη κατηφόρα της καμπύλης.
Και μόνο στη μέση βλέπεις αυγή και ηλιοβασίλεμα μαζί. Με φως κι απ' τις δύο πλευρές.
Και τον αέρα του υψομέτρου να σε αγγίζει κάθε χρόνο και περισσότερο.
Και συ έμεινες, εκεί με τα βάθη σου να καλούν τα βάθη των άλλων.
Και τα λάθη σου σκορπισμένα γύρω από τα κουφάρια των ονείρων μας.
Και τι έχει σημασία πια;
Κουράστηκα να σε περιμένω άδεια, και γυμνή στις ακτές της τρέλας.
Και πως χώρας εσύ μες το απέραντο; Και πως να χωρέσει το απέραντο μέσα σου;
Και πόσο να αντέξει ένα ταξίδι σε μια ακτή;
Και πώς να σε ξυπνήσω από τη λήθη που επιπλέεις;
Ακίνητος κι ασήμαντος με τα κοπάδια να τρέφονται γύρω σου και τα δελφίνια να σε σπρώχνουν πιο βαθιά...και πιο βαθιά...
Εγώ, τώρα, φεύγω... Κι όπως όλοι οι άνθρωποι θα προσπαθήσω να ζήσω και 'γώ σαν άνθρωπος... Σ' αφήνω σ' αυτήν...
Εγώ ό,τι πάλεψα, πάλεψα.
Κι ό,τι ήταν να σου πω, στο είπα.
Καλή τύχη.
Σ' αγαπώ.