Σε όσα σκοτεινά δωμάτια κι αν κύλαγα
έτρεχα για δουλειά βγαίνοντας από την σήραγγα
και ξαναπολεμάω τις μάχες που περπάτησα
οι στίχοι μου σπαθιά που τα κρατάει μια καύλα μάγισσα
σπάνε ένα ένα του κόσμου τα κολαστήρια
κι είναι τα τείχη της Βαστίλης μεγαθήρια
είναι τα τείχη της Βαστίλης μεγαθήρια
στα τείχη των ελάχιστων πέφτουν εκατομμύρια
πώς να φυτρώσει η αγάπη σε τόπο άγονο
χτυπούν οι μπάτσοι και ματώνει το τετράγωνο
φουντώνει ο τζόγος και μυρίζει το γυράδικο
στα χρόνια που οι άνθρωποι παλεύουν με το άδικο
και μες στον θώρακα κρύβω ένα μαύρο κόρακα
προσέχει όλα τα αδέρφια μου στραβοκοιτάει τον κόλακα
κι είναι τα τείχη σου σαν κύματα πελώρια
Αυλώνα, Αλικαρνασσό, Κορυδαλλό και Μόρια.

Τις φυλακές σας κανίβαλοι τις σιχαίνομαι
ανθίζω στο σκοτάδι και στο φως μαραίνομαι
για να γουστάρουν οι δικοί μου και δύο φίλοι
κι αυτοί που ονειρεύονται να κάψουν την Βαστίλη
τις φυλακές σας κανίβαλοι τις σιχαίνομαι
για αυτό τρελαίνομαι με νοιάζει πιο πολύ να βλέπω από το να φαίνομαι
με νοιάζει πιο πολύ να καίω από το να καίγομαι, εκεί κυμαίνομαι
τις φυλακές σας κανίβαλοι τις σιχαίνομαι
και που θα γείρετε όταν ολόκληρος ο κόσμος εξεγείρεται, πόσο να δείρετε
εμένα οι φίλοι μου θα σκοτωθούν στην πύλη
με αυτούς που ονειρεύονται να κάψουν την Βαστίλη.

Σε όσα μάτια και να πίστεψα δεν έμαθα
εγώ την μοναξιά μου κόκκινη την έβαφα
κοιτούσα την Βαστίλη την σημαία ανέμιζα
στο χέρι ένα μολύβι και μόνο με αυτό την γκρέμιζα και γέλαγα
και τώρα πια κατάλαβα πως κέρδισες
ποτέ μας δεν επιτεθήκαμε σαν μέλισσες
ποτέ δεν πάλεψες για κάτι που δεν θέλησες
εδώ παίρνουν εκδίκηση τα αδέρφια που μου στέρησες
κοίτα πως χύνεται το αίμα απ' την οθόνη σου
εσύ κοιτάς κι αυτοί σε πνίγουν στο σαλόνι σου
ταμπέλες βάζουν για να μπερδευτούν οι δρόμοι σου
πουλώντας διαφημίσεις διαμορφώνοντας την γνώμη σου
για αυτό και κάνουνε κουμάντα οι ανήθικοι
ποτέ μας δεν επιτεθήκαμε σαν πίθηκοι
τουλάχιστον γράφουν στιχάρες οι μικρότεροι
θα επιτεθούμε κάποια μέρα σαν ρινόκεροι
κι αυτή η Βαστίλη όλο παχαίνει και καμώνεται
και μες στην κλούβα κάτι βρώμικο ζυμώνεται
αν έρθουνε για μας μην με ρωτάς τι κάνουμε
θα έρθεις θα με πάρεις αγκαλιά και θα πεθάνουμε.

Τις φυλακές σας κανίβαλοι τις σιχαίνομαι
ανθίζω στο σκοτάδι και στο φως μαραίνομαι
για να γουστάρουν οι δικοί μου και δύο φίλοι
κι αυτοί που ονειρεύονται να κάψουν την Βαστίλη
τις φυλακές σας κανίβαλοι τις σιχαίνομαι
για αυτό τρελαίνομαι με νοιάζει πιο πολύ να βλέπω από το να φαίνομαι
με νοιάζει πιο πολύ να καίω από το να καίγομαι, εκεί κυμαίνομαι
τις φυλακές σας κανίβαλοι τις σιχαίνομαι
και πού θα γείρετε όταν ολόκληρος ο κόσμος εξεγείρεται, πόσο να δείρετε
εμένα οι φίλοι μου θα σκοτωθούν στην πύλη
με αυτούς που ονειρεύονται να κάψουν την Βαστίλη.