Κάθε χρονιά με βρίσκει και πιο σκυφτό
περνάν τα χρόνια και εγώ πάνω από το ίδιο γραπτό
τόσο ανήμπορος σα να μαι δίχως χέρια γλυπτό
και στη μεσόγειο ακούνε ουρλιαχτά απ’ το νερό
αυτή η γενιά έχει αποτύχει και το κόστος βαρύ
γιατί από κάτω παίζει αμόνι και από πάνω σφυρί
όσοι αγαπήσαμε σκορπίσανε σε όλη τη γη
και μείς εδώ περιμένουμε μια ακόμα σφαγή
αυτός ο πόλεμος φουντώνει και είναι τόσο κοντά
και απ τα φουγάρα του Dachau ξαναβγαίνει φωτιά
δε περιμένω από τον κόσμο πλέον τίποτα πια
στο όνομα θεών ο άνθρωπος σκοτώνει παιδιά
οι γάτες ξέρουνε πως νιώθω και για αυτό με ακουμπούν
δε σε έχω ανάγκη έχω ανάγκη όσους στα ματιά κοιτούν
δε σε έχω ανάγκη έχω ανάγκη όσους με πάθος μισούν
και αυτό το σύστημα έχει ανάγκη όσους δε ξέρουν να ζουν
η τηλεόραση φωνάζει αυτό που θέλει να πει
και κάνει μόδα τους φασίστες όταν θέλει σιωπή
μη μου μιλάς άλλο για ελπίδα και για ανατροπή
αυτό που λένε συμφωνία εγώ το λέω ντροπή.

Αυτό το γράμμα μου είναι το πιο σκληρό
κι αυτό το κλάμα μου κουράστηκε να μένει κρυφό
όποιος και αν είσαι όπου και αν είσαι μείνε εκεί να σωθείς
εκεί που θέλεις να γυρίσεις πια δε μένει κανείς
ναι, αυτό το γράμμα μου είναι το πιο σκληρό
και αυτό το κράμα που χω μέσα μου κυλάει καυτό
όποιος και αν είσαι όπου και αν είσαι κοίτα να μορφωθείς
αυτός ο κόσμος θα αλλάξει αν τον αλλάξουμε εμείς.

Το παρελθόν μας έχει μείνει κενό
και ξεφυτρώνει σαν τις τράπεζες σε κάθε στενό
αυτή η Ευρώπη έχει κάνει το μυαλό μας μπετό
κι αυτός ο κόσμος για ένα πόλεμο ετοιμάζει στρατό
η κοινωνία αυτή για χρόνια ακροβατεί σε ζυγό
φταίνε οι θέσεις οι ανέσεις μας και φταίω και εγώ
μου 'πε ένας φίλος τις προάλλες που χα να δω καιρό
ήταν στο πλοίο ενός φασίστα κάπου στον Ινδικό
αυτοί μοχλεύουν το σφυρί να χτυπά
όσοι σου κλέβουν τη ζωή υπόσχονται σιγουριά
όσοι αγοράζουν την δουλειά σου και τον χρόνο φθηνά
έχουμε πόλεμο και στέκονται απ' την άλλη μεριά
και αυτός ο πόλεμος φουντώνει πλησιάζει κοντά
και μες τους φούρνους του Dachau ξαναμπαίνουν κορμιά
έχουμε πόλεμο και οι ηγέτες μας το παίζουν χαζοί
είμαστε σύμμαχοι και εταίροι της Ευρώπης των ναζί
αυτό το γράμμα μου είναι το πιο σκληρό
και απ' την πατρίδα έχεις να ακούσεις την αλήθεια καιρό
όποιος και αν είσαι όπου και αν είσαι κοίτα να αγωνιστείς
γιατί στον κόσμο που ετοιμάζουνε δε μένει κανείς.

Αυτό το γράμμα μου είναι το πιο σκληρό
κι αυτό το κλάμα μου κουράστηκε να μένει κρυφό
όποιος και αν είσαι όπου και αν είσαι μείνε εκεί να σωθείς
εκεί που θέλεις να γυρίσεις πια δε μένει κανείς
ναι, αυτό το γράμμα μου είναι το πιο σκληρό
και αυτό το κράμα που χω μέσα μου κυλάει καυτό
όποιος και αν είσαι όπου και αν είσαι κοίτα να μορφωθείς
αυτός ο κόσμος θα αλλάξει αν τον αλλάξουμε εμείς.

Κι από που τους είπες ότι είσαι; Ποιοι ναοί σε φυλάκισαν και σε ποια σχολεία σου σβήσανε τη δίψα;
Εσύ που την κοιτάς απ' την ώρα που σε έβγαλε η μήτρα, για τους έγκλειστους αγωνιστές τους είπες ή την άφησες να τα ξεπλύνει όλα;
Την αλήθεια που είναι γραμμένη με το αίμα δεκαπεντάχρονων παιδιών, για τα κεφάλια μας στον φανοστάτη των Τρικάλων, αυτή την αλήθεια να πεις.
Κι όσο κι αν επιμένουν πως την αγαπάνε, μην πιστεύεις λέξη. Κάνουν ντόρο για να αντέξουν την ανέχεια που προκαλούν τα αφεντικά που προστατεύουν.
Λένε ότι αγαπάνε κάποια που δε γνώρισαν ποτέ. Κάποια που δεν έχει ούτε στόμα ούτε σάλιο να τους φτύσει. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάνεις εσύ.
α τους σβήσεις. Με μια γραμμή. Και τη γνώση που τους έσβηνε πάντα.