Αυτή η πόλη μοιάζει βράχος και την σχίζουν τα κοράλλια της
στις πιο μεγάλες καύλες και στα πιο μεγάλα χαλιά της
και εμείς για πάντα εδώ μαγκωμένοι μες την δάγκανα της
και ακόμα έχω την γεύση από το χώμα στην αλάνα της
κρεμώντας τους ρουφιάνους και δοξάζοντας του παίχτες της
φωτίζεται σαν γήπεδο απ’ τους τέσσερεις καθρέπτες της
ποντάροντας στην ρέντα της, σκοράρουν τα ταλέντα της
βυθίζοντας μες το νερό αυτήν και τα τσιμέντα της
και εγώ σαν το δελφίνι να τρέχω μέσα σε εκείνη
υφάλους αποφεύγοντας που η αντίληψη μου κρίνει
σχίζοντας την ανάγκη μας, την κόλαση του Δάντη μας
ξυπνάμε απ’ τα καβούρια που ναι κάτω απ’ το κρεβάτι μας
φωνάζοντας, μαλώνοντας, βυθούς ανασηκώνοντας
ντυμένοι μες τα μαύρα μας, την σμέρνα τους σκοτώνοντας
το βλέμμα μας γλυκό μα τόσο φονικός ο ήχος μας
ορμάμε στα κοπάδια και έχουμε αίμα μες το ρύγχος μας
και σχίζουμε τις σάρκες τους θολώνοντας τα ύδατα
και κάπου στο Αιγαίο ακούμε για παιδιά στα κύματα
και τρέχουμε και βρίσκουμε ανθρώπους στην αδράνεια
και γλάρους να τραβάνε πρόσφυγες στην επιφάνεια
φονιάδες έχετε όνομα και αυτό το αγκίστρι δόλωμα
για σας ο σεβασμός μας είναι πόρτες δίχως πόμολα
με τους νεκρούς παρέα μας εμείς για την ιδέα μας
Αθήνα μου εμείς κρατάμε πάνω την σημαία μας.

Απ' τις ακτές της Αφρικής ως τα στενά της Αττικής
και πίσω πέφτοντας επάνω στα κοπάδια της σιωπής
με τους νεκρούς παρέα μας εμείς για την ιδέα μας
Αθήνα μου εμείς κρατάμε πάνω την σημαία μας
στα έτσι και τα ωραία μας Λυκαβηττό στην θέα
στα αδέρφια μας που χάνονται στην θάλασσα του Αιγέα
με τους νεκρούς παρέα μας εμείς για την ιδέα
Αθήνα μου εμείς κρατάμε πάνω την σημαία.

Στεκόμαστε για ένα σκοπό και πέφτουμε για μια ιδέα
Αθήνα μου εμείς κρατάμε πάνω τη σημαία
ματώνουμε πονάμε για αυτά που αγαπάμε
δε ξεχνάμε, δε συγχωρούμε ρουφάνε
όλα πληρώνονται εδώ, όλα όλα εδώ
κορμιά στην επιφάνεια, ναυάγια στον βυθό
και εμείς εν πλω κόντρα στον καιρό
εκεί που η κούτανα η θάλασσά αγγίζει τον ουρανό
ζούμε στην άκρη του νήματος, στην κόψη του κύματος
είδαμε και τις δυο όψεις του νομίσματος
ζούμε για ένα όνειρο για μια στιγμή
ψάχνουμε ακόμα την δικιά μας χαμένη Αμερική
ο κόσμος μας ανήκει όλα για την νίκη
με τα μυαλά στα κάγκελα τραγουδάμε την φρίκη
με αίματα στα γόνατα και χώματα στα χέρια
σχισμένες τις γροθιές μας και το βλέμμα μας στα αστέρια
τελειώνουμε ότι αρχίζουνε γκρεμίζουμε ότι χτίζουνε
να μην νομίζουνε, να μην ελπίζουνε
αρένες ταυρομάχοι, ταύροι σπασμένα κέρατα
ποντάρατε στο θέαμα, ποντάραμε στον έρωτα
η τέχνη μας παλίρροια και μείς υπό επήρεια
η εξαίρεση μέσα σε 10 εκατομμύρια
οι κραυγές των τελευταίων επιζώντων
ξεδιψάμε πίνοντας στην μνήμη των πεσόντων.

Απ' τις ακτές της Αφρικής ως τα στενά της Αττικής
και πίσω πέφτοντας επάνω στα κοπάδια της σιωπής
με τους νεκρούς παρέα μας εμείς για την ιδέα μας
Αθήνα μου εμείς κρατάμε πάνω την σημαία μας
στα έτσι και τα ωραία μας Λυκαβηττό στην θέα
στα αδέρφια μας που χάνονται στην θάλασσα του Αιγέα
με τους νεκρούς παρέα μας εμείς για την ιδέα
Αθήνα μου εμείς κρατάμε πάνω την σημαία.

Και δεν ξεχνάω τοι βλέμμα σου όταν μίλαγες με την φύση
εξηγώντας συμπεριφορές τόσο παράξενες
που έρχονταν από την αρχή του χρόνου
και επέμενες ότι είχαμε γίνει αφύσικοι
και πως πάψαμε να βλέπουμε τον Θεό στα μάτια,
σταματώντας να εξηγούμε την ζωή με την πραγματική της κλίμακα
παρατηρώντας, διώχνοντας από πάνω μας το τσιμέντο
επιστρέφοντας στην μυρωδιά του χώματος τα πρωινά του φθινοπώρου.
Και την ίδια ώρα που τα ψάρια κόβονται στα δόντια των δελφινιών και της φώκιας,
την ίδια ώρα κόβονται χιλιάδες ψυχές από τους νόμους της.
Και τώρα πες μου, γιατί ο θάνατος ο δικός σου να αποτελεί είδηση;
Σε ποιους θα λείψεις νομίζεις και για πόσο;