Ξέρω πως είναι σ’ αόριστο χρόνο πάλι να μιλάς
στο μοναχικό δρόμο της νίκης σου να περπατάς
να ψάχνεις λόγο, για να γίνεσαι γενναίος
όταν δεις στόχο, πλάνο κι όνειρο να ξεφύγεις μέσα απ’ τον ίδιο σου χώρο
κάθε τόσο, οι κρίσεις οδηγούν σε εκρήξεις σ΄ όποιον φταίει δε φταίει
ξέρεις το μετά συγγνώμη κι όλα ok, μα φλόγα παύει να καίει
κι η θερμοκρασία στη χειραψία ψύχος,
κι αν ξανά συναντηθούμε θα κριθεί απ’ το αν είμαι ηλίθιος
κάτι φεύγει, κάτι μένει, κάτι στάσιμο για λύση
στη ζωή σου πιο αργά να σε πηγαίνει ενώ αυτό τρέχει
ένα τηλέφωνο, μια θέση, ένα κουδούνι, αυτή η ζέστη
αυτό το τίποτα που πάνω σου έχει πέσει
όλα ασήμαντα σημαντικά αυτή η συζήτηση δε βγαίνει πουθενά
κι ηγέτης σκέψη όσο κι ο χρόνος που πετά
ένα τηλέφωνο κομμένο να πάρω να πω τι θέλω
σε κάποιον που δεν τον νοιάζει για όλα αυτά και λέω.

Φεύγω για να δω κάτι διαφορετικό
μα την πόρτα μου την έχει κλείσει το αύριο
Μαζί το λέω το χθες μου να μου κάτσει στο λαιμό
γι' αυτό και παραμένω άλλη μια μέρα στης φυλακής το προαύλιο.

Λες να φταίνε αυτοί οι κεφτέδες που κουνιούνται;
Αυτή η tv που παίζει νύχτα μέρα όσους γαμιούνται;
Αυτή η πολίτικη που τρέφει μίσος για όσους ζούνε;
Σήμερα δε θα στραφώ στην ποίηση αρνούμαι
Πίστεψε με δε σ’ αντέχω, δε μπορώ, δε θα τα βρούμε
κάθε live στη μουσική σκηνή μου είναι εμετός που πίνεις Ούνε
Θα το δούμε, περίμενε έρχομαι, ανήλικα με καθυστερούνε
ποζεριά, ναρκωτικά και λίγο να την πιούμε
Δε φταίνε αυτοί που σ’ ακούνε λάθος μάνες θρηνούνε
δεν ξέρεις, μην αγγίζεις, θάνατο μοιράζεις μούλε
Μια γενιά που καταστρέφεται μπροστά στα μάτια όλων
κι η στάχτη απ’ τα μυαλά υπεραρκετή για τα μάτια συνόλων
Μ’ όποιον τύχει να βρεθώ φορές του λέω τον πόνο
μα το βλέμμα του στο κινητό ανακαλύπτει τον κόσμο
Ένα pc κρύβει από πίσω του το μεγιστάνα φλώρο
αν σε βρω θα σου περάσω κολάρο το δορυφόρο.

Φεύγω για να δω κάτι διαφορετικό
μα την πόρτα μου την έχει κλείσει το αύριο.
Μαζί το λέω το χθες μου να μου κάτσει στο λαιμό
γι' αυτό και παραμένω άλλη μια μέρα στης φυλακής το προαύλιο.

Και ναι μεγάλε, μπράβο, έγινες κάποιος
για τα μάτια ενός πιτσιρικά που κάνει ότι δει
τόσο παρτάκιας που στην κόλαση που επέλεξες να ζεις
παρασέρνεις κι όποιον στον δρόμο σου σταθεί, και..
Όλοι είμαστε υπαίτιοι για τις πράξεις μας
πόσο μάλλον για τα κουπλέ μας που ‘χουν ακουστεί
Όλοι θέλουν να φτάσουν κάπου, μα πρώτον ο τρόπος
δεύτερον ο σεβασμός στο εγώ μας, τρίτον η σιωπή.

Φεύγω για να δω κάτι διαφορετικό
μα την πόρτα μου την έχει κλείσει το αύριο.
Μαζί το λέω το χθες μου να μου κάτσει στο λαιμό
γι' αυτό και παραμένω άλλη μια μέρα στης φυλακής το προαύλιο. (Χ2)