Μια μέρα η πείνα των ανθρώπων
θα σβήσει τρώγοντας ανθρώπους.
Μια μέρα η γη θα υποχωρήσει
στους πάγους του άρχοντα του σκότους.

Μια μέρα κάτι σαν κοράλλι
με τη σκληρότητα της νιότης
θα αφήσει πάνω στη καρδιά σου
ότι ένιωθες δεν θα το νιώθεις
και θα 'ναι τα γεράματα σου.

Λες και θα ζούσαμε για πάντα,
λες και θα ζούσαμε για πάντα,
λες και θα ζούσαμε για πάντα.

Μια μέρα θα κοιτάζεις γύρω
θα λες πως κάτι σου θυμίζει,
αυτή η παγωμένη στέπα
που ο αέρας τη θερίζει
θα λες πως είναι γειτονιά σου.

Θα πεταχτεί απ' το ψυγείο
κι απ' τη θεόρατη κοιλιά σου
κι απ' τη θεόρατη κοιλιά σου
ότι έχεις πιεί, ότι έχεις φάει
ότι αγόρασες με δόσεις
όλα όσα πήρες στις εκπτώσεις
και πότισαν τα κύτταρά σου.

Λες και θα ζούσαμε για πάντα,
λες και θα ζούσαμε για πάντα,
λες και θα ζούσαμε για πάντα.

Μια μέρα η πείνα των ανθρώπων
θα σβήσει τρώγοντας ανθρώπους.