Άναψε στα στήθια μια φωτιά
μόλις το υγρό ήπιαμε πνεύμα
κι έγινε μια θάλασσα βαθιά
το τρικυμισμένο μας το αίμα.

Πέσανε τα φώτα χαμηλά
να προετοιμάσουν το σφυγμό μας
να χτυπάει αλόγιστα τρελά
μόλις χαμηλώσει το εγώ μας.

Χρόνια μοναξιάς ήρθαν
μέσα στο μυαλό σπίθα, σαν θεός κρυφός.
Με τις ενοχές τέρμα
πήρε η καρδιά τα γκέμια και το κορμί το φως.

Άπλωσε η ρουτίνα τα πανιά
και η καταπίεση της πόλης
έγινε αγανάκτηση βαθιά
για τα λάθη της ζωής μας όλης.

Κι άνοιξε μια πόρτα στην καρδιά
πριν καλά καλά μια άλλη κλείσει
τώρα την κρυμμένη μας μεριά
ζούμε σαν να μην είχαμε ζήσει.

Χρόνια μοναξιάς ήρθαν
μέσα στο μυαλό σπίθα, σαν θεός κρυφός.
Με τις ενοχές τέρμα
πήρε η καρδιά τα γκέμια και το κορμί το φως.