Θέλω να πάμε στην Ανδραβίδα
σαν ταξιδιώτες περαστικοί
Καφέ να πιούμε στο καφενείο
όπου ποτέ μου δεν είχα μπει

Θέλω να πάμε στην Ανδραβίδα
σαν ταξιδιώτες, σαν δύο ξένοι
να δω το δρόμο να δω το σπίτι
και τη ζωή μου σα να ‘ταν ξένη

Θα καίει ο ήλιος το μεσημέρι
μέσα στων δρόμων την ερημιά
Θα σκάβει ο χρόνος να βρει λημέρι
να βρει τ’ αγκάθι μες στην καρδιά

Θέλω να πάμε στην Ανδραβίδα
απ’ τα φιλιά σου να ‘μαι ζεστή
Τον έρωτά σου να ‘χω πατρίδα
για σένα αθώα για αυτούς τρελή

Θέλω να πάμε στην Ανδραβίδα
φωτιά ν’ ανάψω μες στην πλατεία
Θέλω να κάψω, θέλω να κλάψω
να τραγουδήσω την αμαρτία

Θα κρύβει η νύχτα ένα μαχαίρι
κι απ’ το μπαλκόνι ένα παιδί
με το φεγγάρι στο ‘να του χέρι
θα μας φωτίσει και θα χαθεί

Θέλω να πάμε στην Ανδραβίδα
να δω τη στάχτη μες στον αέρα
και μ’ ένα τρένο σαν ξημερώσει
να προχωρήσουμε πιο πέρα