Πάνω στου αυτιού σου το λοβό
παίζει το σκουλαρίκι
γυμνά τα πόδια στο χορό
σαν μπακιρένιο μπρίκι.

Κι απ’ των Εβραίων τα κιμπούζ
στους κέδρους του Λιβάνου
κι απ’ τους καημούς της Φεϊρούζ
στο αχ του Μητροπάνου.

Χάλκινα χείλη ανατολή
κι αγύριστο κεφάλι
σαν δέντρο κόβεις το φιλί
κι αυτό ανθίζει πάλι.

Σε λειτουργία ορφική
με μάσκα του θανάτου
του κόσμου οι περαστικοί
του πάνω και του κάτου.

Κι απ’ την κορφή του Αραράτ
στην άγια αρχή του Νείλου
λάγνα φωνή στα Ρουμπαγιάτ
πέτρα σκληρή του Νείλου.

Αρχαία σκόνη στο κορμί
και στα μαλλιά σου ξύδι
όποιος περάσει τη γραμμή
τον τρώει το μαύρο φίδι.