Σ’ ένα παγκάκι τούς είδα ζωσμένους
με κάθε λογής αθώα φιλιά
άλλοτε θα γκρεμιζόταν το σύμπαν
τώρα μιλάνε κρυφά.

Στάθηκα δίπλα δήθεν τυχαία
κορδόνια λυτά στο παπούτσι ευτυχώς
άκουσα να ψιθυρίζουν με πείσμα.
θα βρούμε τον δρόμο αλλιώς.

Τα βλέπεις εκείνα τα δύο αστέρια
που μοιάζουν σαν αγκαλιά
απέχουν έτη φωτός μεταξύ τους
μα φαίνονται τόσο κοντά.

Τα μάτια τους είχαν βγει απ’ τις κόγχες
τα πόδια είχαν ριζώσει στη γη
καρδιές που ξεσκίζαν με πάθος τα ρούχα
με πόθο λυσιμελή.

Ξεφύτρωναν χέρια σαν άγρια χόρτα
κι ανάσες λερναίες χιμούσαν παντού
κρατούσαν ακόμα τις μάσκες στο στόμα
ζωή όμως ήταν αλλού.