Μίλα σιγά γιατί ο θάνατος μας δείχνει
σειρήνες γύρω μας φωτιές κι ασθενοφόρα,
που πας κορίτσι μου κι εσύ με τόση φόρα
η ομορφιά και στο νερό αφήνει ίχνη.

Μίλα σιγά γιατί ο θάνατος δε λείπει
μια λάμψη μόνο μας χωρίζει από την τρέλα.
Εσύ στο πάτωμα του λες, αν θέλεις έλα
κι εγώ ουρλιάζω δυνατά κι εγκαταλείπει.

Μίλα σιγά γιατί ο θάνατος μας ξέρει
να μη με παίρνεις αγκαλιά, αυτόν συμφέρει.

Μίλα σιγά γιατί ο θάνατος μας ψάχνει
βιτρίνες, κούκλες, ερημιά, σπασμένα τζάμια,
άσ’ τα μαλλάκια σου να πέσουνε πλοκάμια
κι αυτά μ’ ομίχλη θα μας κρύψουν και με πάχνη.

Μίλα σιγά γιατί ο θάνατος ζηλεύει
σκοτάδι σπέρνει, μας χωρίζει, φέρνει τρόμο.
Παραμονεύει όταν σ’ αγγίζω μες στο δρόμο
μετρά τις μέρες μας κι αν κλαις τις κατακλέβει.

Μίλα σιγά γιατί ο θάνατος μας ξέρει
να μη με παίρνεις αγκαλιά, αυτόν συμφέρει.
Μίλα σιγά γιατί ο θάνατος μας ξέρει
να μη με παίρνεις αγκαλιά, αυτόν συμφέρει.