Πόσες φορές βαρύ καφέ κερνάει η νύχτα
κάποιους παράξενους μαζεύει λυπημένος,
όσους πληρώσανε για μια καληνύχτα
κι όσους διαλέγουν να τους έχουν ξεχασμένους.

Ο βραδινός καφές δεν είναι σαν της μέρας
κάθε γουλιά ξυπνάει τ’ άγριο σκοτάδι,
δάκρυα κερνάει της απώλειας ο αέρας
κι ακούω φωνές από τον καφενέ του Άδη.

Το κατακάθι που μαζεύτηκε απ’ τα χρόνια
να πάει να πιει, θα ξεγελάσω το θεριό μου
και θα πατήσω μοναχός στα φρέσκα χιόνια
νύχτα θα φύγω που με πιάνει το φευγιό μου.

Ένα φεγγάρι που είναι έξω μες το κρύο
πού αγαπάει η μοναξιά μου, δεν την κρίνει,
σε δερματόδετο ανάγνωσα βιβλίο
ψυχοενεργό διεγερτικό η καφεΐνη.