Γι αυτούς που τους κρατάω και με κρατάνε παιδί,
γι αυτούς που δε ξεχνάω να τραγουδάω για να θυμούνται κι αυτοί
να μου θυμίζουν, να μη ξεχνάω την αρχή.

Γι αυτούς που τους χαρίζομαι για μία στιγμή
κι αυτοί μου δίνουνε για πάντα την ψυχή τους γι αυτή
για να θυμάμαι, όπου και να 'μαι, πως όλα γίνονται στην τελική.

Για τη μοιρασιά, για την ανθρωπιά και για την απλότητα.

Κι αν όλα ήταν μία ματαιότητα
να λες υπήρξε κάτι εδώ
που άξιζε να ζήσω γι αυτό
και μετά ας χαθώ.

Γι αυτούς που πριν βασιλέψουνε με κύματα παλέψανε,
στη λάκα κι άμα πέσανε, αντέξανε, χορέψανε.
Σαν χαρταετοί πετάξανε, με τζίτζικες ταιριάξανε
γελάσανε και κλάψανε κι ελπίδα μας κεράσανε.

Γι αυτήν που ερωτεύτηκα κι ακόμα δεν παντρεύτηκα
μα πάνω απ’ όλα αγάπησα κι ας ξέχασα κι ας πάτησα
ότι είχα πιο ιερό, μα απ αυτόν τον αχινό
σαν βγάλω τα αγκάθια, απ’ τις τρύπες θα μπει φως.

Για τη μοιρασιά, για την ανθρωπιά και για την απλότητα.

Κι αν όλα ήταν μία ματαιότητα
να λες υπήρξε κάτι εδώ
που άξιζε να ζήσω γι αυτό
και μετά ας χαθώ.