Βγάζω στον ύπνο μου φτερά
και σεργιανώ και σεργιανώ
πάνω απ’ τις κορφές,
κρατώ στα χέρια μου γερά
όλες τις σκέψεις, αυτές τις σκέψεις
τάχα μου σοφές.

Πιο ψηλά πάντα θα πετώ,
για ποια ζωή,
για ποια αλήθεια μου μιλάς;
πώς ν' αρνηθώ ότι αγαπώ;

Βγάζω στον ξύπνιο μου φτερά
από ψηλά βλέπω τον φόβο
τόσο δα μικρό,
κλείνω το μάτι στη χαρά
και με τους φίλους και με τους ξένους
στήνουμε χορό.

Πιο ψηλά πάντα θα πετώ,
για ποια ζωή,
για ποια αλήθεια μου μιλάς;
πώς ν' αρνηθώ ότι αγαπώ;