Σε τυλίγει το σκοτάδι σαν αέρινο χάδι
κι η ματιά σου, αυγές ζωγραφίζει, μες το βράδυ.
Μπαλαρίνα το φεγγάρι στα μαλλιά σου σερφάρει
σα χτενάκι χρυσό, σαν κιθάρα που ροκάρει.

Κι είσαι μαύρο κρασί
και μια οσμή κεραυνού
που τρυπάει το νου
και ξυπνάει στο κορμί
τις αισθήσεις.

Μου μιλάς στην ψυχή,
μ' ένα βλέμμα παιδιού
και γυρεύεις παντού
μες τη νύχτα, σημάδια
ν' αφήσεις.

Εξόκειλαν οι κομήτες, τ' ουρανού οι αλήτες,
ζαλισμένοι κι αυτοί απ' τα λόγια που μου είπες.
Ξεσφραγίζω τη μποτίλια, την αγγίζω στα χείλια,
στο κρασί σου μεθάω και το πάω με τα χίλια.

Κι είσαι μαύρο κρασί
και μια οσμή κεραυνού
που τρυπάει το νου
και ξυπνάει στο κορμί
τις αισθήσεις.

Μου μιλάς στην ψυχή,
μ' ένα βλέμμα παιδιού
και γυρεύεις παντού
μες τη νύχτα, σημάδια
ν' αφήσεις.