Σηκώθηκα να ρίξω ένα βαρύ ζεϊμπέκικο
και θέλω να δηλώσω ερωτευμένος,
μ’ αυτό το μαγικό το βλέμμα της το ψεύτικο
στα λόγια της πως βγήκα γελασμένος.

Τα βήματα φωτιά, στροφή γύρω απ’ το θάνατο
παράπονο η κάθε μου ανάσα,
για ‘κείνο το φιλί και τ’ άστρο της τ’ αδάμαστο
που σε ρωτάει ισόβιο με δικάσαν.

Μα εκείνη αδιαφορεί που λιώνει το κερί,
που στάζει και σκορπίζεται η ζωή μου
και μένει μοναχά η φλόγα που αγρυπνά
αλύπητα να καίει το κορμί μου.

Απλώνω τα φτερά μα κάτω από το πάτωμα
του πόνου μου το ηφαίστειο κοχλάζει
ψηλά στους ουρανούς της πέταξα παράτολμα
γκρεμίστηκα για αυτή, μα δε τη νοιάζει.

Και τώρα αδιαφορεί που λιώνει το κερί,
που στάζει και σκορπίζεται η ζωή μου
και μένει μοναχά η φλόγα που αγρυπνά
αλύπητα να καίει το κορμί μου.