Βήματα αργά σε φέρνουνε εδώ
σ’ αυτή την πόλη από γυαλί, σκουριά κι αιθάλη
σαν μετανάστη σ’ ένα αόρατο σταθμό
που περιμένει κάποιο τρένο μυστικό
χαμένος στου καιρού την παραζάλη.

Μέσα στη βαλίτσα σου οι μέρες οι παλιές
ζεστές και ατσαλάκωτες σα διπλωμένο ρούχο
θα ταξιδεύουν πλάι σου σαν φίλες παιδικές
και θα σε φέρνουν στις παλιές σου γειτονιές
αλήτη, μαχητή και τροπαιούχο.

Ταξιδιώτης στου χρόνου τ’ αμπάρι
με σημαία της λύπης το χνάρι
θα επιστρέφεις ξανά
με τα χέρια αδειανά
εκεί που ο πόνος την πόρτα χτυπά.