Σαν τα πουλιά που πέταξαν
σε μακρινές πατρίδες
και χόρτασαν στο δρόμο τους
αντάρα και βροχή.

Έτσι κι εμείς χαθήκαμε
σ’ ατέλειωτα ταξίδια
με τσακισμένα τα φτερά
του ονείρου ναυαγοί.

Κι έμεινε ένα σύννεφο
στου χρόνου την κρεμάστρα
σαν παλιωμένο ρούχο
να στάζει προσμονή.

Να το φοράς στα μάτια σου
και να μου λες κρυώνω
τώρα που ο κόσμος έγινε
θηλιά και φυλακή.

Όπως τ’ αστέρια τ’ ουρανού
που ανάβουνε θλιμμένα
και τρεμοπαίζουν στο αχανές
πριν σβήσουν και χαθούν.

Έτσι κι εμείς σαν τα κεριά
θα λιώνουμε τις νύχτες
τώρα που δήμιοι και ληστές
μαζί μας ξαγρυπνούν.

Κι έμεινε ένα σύννεφο
στου χρόνου την κρεμάστρα
σαν παλιωμένο ρούχο
να στάζει προσμονή.

Να το φοράς στα μάτια σου
και να μου λες κρυώνω
τώρα που ο κόσμος έγινε
θηλιά και φυλακή.