Κι όσο η ώρα πέρναγε
απ’ το μυαλό τους πέρναγε και πάλι το κακό,
ώσπου μαντάτο έγινε,
που πόνο θα τους έδινε χωρίς σταματημό.

Αστέρι μου, λατρεία μου και ήλιε μου σβηστέ
ποτέ δεν ξαναγύρισες, ούτε θα ‘ρθεις ποτέ,
το βήμα σου δεν ήτανε στους δρόμους για πιο πέρα.

Γιατί κι εσύ στην άσφαλτο έγινες αριθμός,
τα χρόνια σου φρενάρισαν μα νίκησε ο γκρεμός
και δεν θα μεγαλώσεις παραπάνω ούτε μέρα.

Τιμόνι που το κράταγες
και γκάζι που το πάταγες τ’ άφησες σιωπηλά,
δεν είσαι στον καθρέφτη σου,
στο τελευταίο γλέντι σου τα βλέμματα θολά.

Αστέρι μου, λατρεία μου και ήλιε μου σβηστέ
ποτέ δεν ξαναγύρισες, ούτε θα ‘ρθεις ποτέ,
το βήμα σου δεν ήτανε στους δρόμους για πιο πέρα.

Γιατί κι εσύ στην άσφαλτο έγινες αριθμός,
τα χρόνια σου φρενάρισαν μα νίκησε ο γκρεμός
και δεν θα μεγαλώσεις παραπάνω ούτε μέρα.