Έπεφτε το βράδυ στην Αθήνα
οι άνθρωποι κοιτούσαν μια οθόνη
έμοιαζαν στο βάθος τόσο μόνοι
έπεφτε το βράδυ στην Αθήνα

Μες στα σπίτια χάραζε η ρουτίνα
γελαστοί χιλιοπαιγμένοι ρόλοι
οι ανάσες κοίμιζαν την πόλη
μες στα σπίτια χάραζε η ρουτίνα

Και το επόμενο πρωί
κανείς δεν άκουσε, κανείς δεν ξέρει
κι όλοι τρέχανε σκυφτοί
ώσπου να΄ρθεί το μεσημέρι

Και μετά γυρνούσαν
σπίτι και πονούσαν

Λίγο λίγο ζούσαν
μέχρι που ξεχνούσαν

Έπεφτε το βράδυ στην Αθήνα
ο αέρας σφύριζε ακόμη
κι η αγάπη ζήταγε συγνώμη
έπεφτε το βράδυ στην Αθήνα

Πίσω από μια άχαρη βιτρίνα
τώρα ζούσε μόνο λίγη σκόνη
και πιο πέρα πάγωναν οι δρόμοι
πίσω από μια άχαρη βιτρίνα

Κι ως το επόμενο πρωί
ο κόσμος τα΄χε καταφέρει
και συνέχιζε η ζωή
ώσπου να΄ρθεί το καλοκαίρι

Και μετά γυρνούσαν
σπίτι και πονούσαν

Λίγο λίγο ζούσαν
μέχρι που ξεχνούσαν