Το πατρικό το πέτρινο, σε λίγο το γκρεμίζουνε
και την καρδιά μου σκίζουνε οι μνήμες και οι εργολάβοι.
Το πατρικό το πέτρινο, εξήντα χρόνια στη ζωή
τώρα μας παίρνουν το κλειδί οι αγοραστές και η ανάγκη.

Ρίχνω μια τελευταία ματιά και κατεβαίνω τα σκαλιά
και αφήνω πίσω δυο κεριά να καίνε το σκοτάδι.
Ένα για αυτούς που έρχονται και ένα για αυτούς που χάνονται
και όσους με συναισθάνονται τους κλείνω στο τραγούδι.

Δεν έπρεπε, δεν έπρεπε έτσι να το προδώσουμε
έπρεπε να το σώσουμε μιας κι άντεξε στο χρόνο.
Στο χρόνο που είναι ένας φονιάς, ένας πανούργος βασιλιάς
και δε γνωρίζει από πληγές και απ’ τον δικό μας πόνο.

Πως να μαζέψουμε ξανά τα πρώτα τα κυκλάμινα
που βάζαμε στο εικόνισμα σαν έμπαινε ο Σεπτέμβρης;
Πως να μαζέψουμε ξανά τα πρώτα τα κυκλάμινα
που βάζαμε στο εικόνισμα σαν έμπαινε ο Σεπτέμβρης;