Καρτερώ η δόλια μάνα,
να χαράξει η Κυριακή
και στου πόνου το κρεβάτι,
να ‘ρθω δίπλα σου εκεί.

Θα σε παρηγορήσω
μπροστά σου να γελάσω,
μα σπίτι σαν γυρίσω
στο κλάμα θα ξεσπάσω.

Δεν υπάρχει πια ελπίδα,
μου παν όλοι οι γιατροί
τέτοια πίκρα τέτοιο πόνο,
άλλη μάνα να μην δει.

Θα σε παρηγορήσω
μπροστά σου να γελάσω,
μα σπίτι σαν γυρίσω
στο κλάμα θα ξεσπάσω.

Να σε κάνω παλικάρι,
πόσα τράβηξα η φτωχή
και αντί να καμαρώνω,
μου σπαράζει η ψυχή.

Θα σε παρηγορήσω
μπροστά σου να γελάσω,
μα σπίτι σαν γυρίσω
στο κλάμα θα ξεσπάσω.