Κάτασπροι γλάροι, πουλιά πετούμενα
τι θέλει ο νους μου στα προηγούμενα,
αν σας ρωτήσουν που ζω, θα έλεγα
εκεί που ζούνε τα άγρια πέλαγα.

Πείτε αγάπη πως δεν ζητιάνεψα,
την μοναξιά μου πως παραπλάνησα,
τι κι από αγάπες που είμαι φτωχότερος
πείτε πως τάχα είμαι σοφότερος.

Σελήνη κι άστρα σταθείτε αντάμα μου
κι αν σας κοιτάξει στα μάτια η μάνα μου
κι αν σας ρωτήσει, να ζω αν έμαθα
πείτε της κάτι, πείτε της ψέματα.

Καράβια πάτε και ταξιδεύετε
στεριά να βρείτε, στερεά γυρεύετε,
αν σας ρωτήσει για μένα η θάλασσα
μην της το πείτε πως παρακάλεσα.

Πείτε πως κρύβω βαθιά στο στήθος μου
ψυχή που αρνείται να δει τα μήπως μου
κι όλο καυχιέται πως δε ξοδεύεται
πως δεν φοβάται κι όλο αντρειεύεται.